48 دقیقه
شنبه‌شب در فوتبال اروپا، جام پخش می‌کردند. انگلستان، اسپانیا، آلمان و فرانسه، چهره قهرمانان جام حذفی خود را شناختند تا مربیان ناکامی که در آستانه جدایی از تیم‌های خود بودند، لااقل دل به بالا بردن یک جام قهرمانی خوش کنند.
در انگلستان، آرسنال دو بر یک چلسی (قهرمان لیگ برتر) را در فینال حذفی شکست داد. این فصل برای «آرسن ونگر» بی‌تردید یک کابوس بی‌سابقه بود. برای نخستین بار هواداران آرسنال به‌صورت علنی خواستار جدایی ونگر شده بودند. او نه تنها از قهرمانی بازماند که حتی در آخرین هفته شانس به‌دست آوردن سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را هم از کف داد.
آرسنال در شبی جام قهرمانی را بالای سر برد که «آرون رمزی» گل پیروزی‌بخش این تیم را زد. یک خرافه ده ساله می‌گوید گلزنی های «رمزی» با مرگ‌ومیر چهره‌های سرشناس، آغاز جنگ‌های بزرگ یا وقوع زلزله و سونامی همراه است. او شب قبل از خبر درگذشت «هاشمی رفسنجانی» هم گلزنی کرده بود.
قهرمانی آرسنال، سودآورترین باشگاه فوتبال اروپا را دچار یک چالش جدید می‌کند. براساس آمار سال گذشته اسکای اسپورت، «آرسن ونگر» از زمان حضورش در باشگاه آرسنال، بیشترین درصد سود تاریخ باشگاهی فوتبال جهان را به این باشگاه آورده. این فقط نتیجه پروژه بازیکن سازی این باشگاه بوده، نه عناوین و مقام‌ها. هواداران باشگاه لندنی، اما حالا از آرسنال قهرمانی می‌خواهند. در لیگ برتر و البته لیگ قهرمانان اروپا.
ونگر پس از قهرمانی شنبه‌شب تیمش در جام حذفی گفت: «دیگر زمان فکر کردن به آینده نیست. می‌خواهم از امروز و حال لذت ببرم و به آینده اهمیتی ندهم.» او پیش از بازی هم گفته بود که بعید است عمر مربیگری‌اش در آرسنال طولانی باشد. اما این قهرمانی شاید زندگی‌اش میان توپچی‌های لندن را طولانی‌تر کند. لااقل برای یک سال دیگر.
اسپانیا، داستان اشک و لبخند بود. بارسلونا داشت با لوئیز انریکه وداع می‌کرد. شاید جوانمردانه نباشد. مردی که طی سه سال، دو بار با بارسا قهرمان لالیگا شد، یک قهرمانی باشگاه‌های اروپا و یک قهرمانی باشگاه‌های جهان کسب کرد و البته دیشب برای سومین بار پیاپی جام حذفی اسپانیا را برد، باید از جمع کاتالان‌ها برود. او ۹ جام از ۱۳ جام ممکن را برای بارسا به ارمغان آورد. «لوئیز انریکه» می‌دانست عمر مربیگری‌اش در بارسلونا به‌پایان رسیده، برای همین از زمستان سال قبل با هواداران خداحافظی کرده بود.
شنبه‌شب، بارسلونا در دیدار فینال رقابت‌های کوپا دل ری موفق شد با نتیجه ۳-۱ آلاوس را شکست بدهد تا لوئیس انریکه با کسب یک جام دیگر از این تیم جدا شود. حالا این قهرمانی یک نوید ویژه می‌دهد. در تابستان می‌توان شاهد سه الکلاسیکوی ویژه باشیم. اولین دیدار رئال و بارسلونا براساس توافق دو باشگاه روز ۲۹ جولای در میامی آمریکا به‌صورت دوستانه برگزار خواهد شد. اما این دو به‌عنوان قهرمان‌های لالیگا و کوپا دل ری، حالا باید در دو بازی رفت‌وبرگشت، قهرمان سوپرکاپ اسپانیا را هم مشخص کنند.
میان مردانی که شنبه‌شب جام قهرمانی را بالای سر بردند، لوئیز انریکه به‌صورت قطع می‌دانست که سال بعد در تیمش نخواهد بود. به این جرم که امسال قهرمانی لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا را از دست داد. انریکه پس از بازی جمله‌ای قاطعانه گفت: «آیا خواهم رفت؟ من نه تنها به این سؤال پاسخ روشن و مثبت می‌دهم که می‌گویم حالا ممکن است رشته ورزشی‌ام را هم عوض کنم. تا این حد باید به تغییرات در زندگی‌ام بی اندیشم.»
در آلمان داستان دورتمند، دقیقاً مانند آرسنال و کمی شبیه به بارسلونا بود. دورتمند یک فصل ناامیدکننده را پشت سر گذاشت. دورتمند امسال نه تنها بایرن را با ۱۸ امتیاز بیشتر قهرمان بوندسلیگا دید که حتی بعد از لایپزیک، تیم سوم جدول شد. برای زنبورها (لقب دورتمند) قهرمانی در جام حذفی، جبران مافات بود.
دورتمند هم با نتیجه ۱-۲ فرانکفورت را مغلوب کرد و فاتح جام حذفی آلمان شد. بعد از بازی، توماس توخل، سرمربی دورتموند برخلاف ونگر که خواست حرفی از آینده نزند یا انریکه که خودش را از قبل با خبر جدایی خلاص کرده بود به خبرنگاران گفت: «می‌خواهم باز هم اینجا بمانم. مأموریت من در دورتمند هنوز تمام نشده و رؤیاهای بزرگی دارم.»
این رؤیاها البته با اخباری که به گوش می‌رسد چندان دست‌یافتنی نیست. دورتمند طی یک دهه اخیر، فقط ساخته و فروخته. ستاره‌هایش را اکثراً راهی بایرن کرده و حالا هم خبر می‌رسد که «ماریو گوتزه» هم احتمالاً به لیورپول خواهد رفت. تیمی بدون ستاره در لیگی که صاحب یک ضرب‌المثل شده است. آلمانی‌ها می‌گویند «بوندسلیگا جایی است که همه تیم‌ها دنبال یک توپ می‌دوند تا درنهایت بایرن قهرمان شود.» این روال قهرمانی‌های تکراری بایرن قطعاً با از دست دادن ستاره‌ها برای دورتمند میسر نخواهد شد.
اما سران دورتمند سکوت کرده‌اند. نه اینکه حرفی برای گفتن نداشته باشند. سیاست دورتمند، سرشاخ شدن با بایرن نیست. بایرن سال‌هاست که خودش را از رقبایش جدا کرده. تبدیل به تیم ملی دوم آلمان شده و حتی می‌توان این را بخشی از سیاست فوتبال ملی آلمان دانست. متمرکز کردن تمام قوا، روی یک تیم برای حضور در لیگ قهرمانان اروپا. هرچند که بازهم طی سال‌های اخیر در مراحل مختلف لیگ قهرمانان اروپا ناکام می‌مانند.
اما در فرانسه داستان عجیب بود. تیمی هست به نام «پاری سن ژرمن» که به قهرمانی در لوشامپیونا (لیگ برتر فراسنه) عادت کرده بود. امسال اما قهرمانی را به موناکو داد. تیم «ناصر الخلیفی» اما شنبه‌شب موفق شد با گل به خودی مدافع حریف در دقیقه ۹۱ برای سومین بار پیاپی، قهرمان جام حذفی فرانسه شود. سیسوکو در وقت‌های تلف‌شده بازی، به‌اشتباه دروازه تیم خودی (آنژی) را باز کرد و پاری سن ژرمن را به پیروزی رساند.
بازی که تمام شد، ناصر الخلیفی به خبرنگاران گفت اونای امری فصل آینده در پاری سن ژرمن خواهد بود. او از سرمربی تیمش حمایت کرد، اما هواداران باشگاه چندان به این حمایت و حضور دوباره دلخوش نیستند. ناصر خلیفی اما آب پاکی را روی دست هوادارانش ریخته: «فصل آینده تغییراتی ایجاد خواهد شد ولی فعلاً باید جشن بگیریم. یک چیز خیلی مهم می‌خواهم بگویم. سرمربی با قطعاً می‌ماند، ۲۰۰ درصد از این موضوع مطمئنم. همه در تلویزیون صحبت می‌کنند. من روزنامه می‌خرم و آنها نوشته‌اند که ما فلان مربی را خواهیم گرفت.»
قهرمانی جام حذفی در فوتبال دنیا، یه نوع التیام درد است. بخصوص این فصل در اروپا و در لیگ‌های انگلستان، اسپانیا، آلمان و فرانسه.