محمدرضا زائری
ماجرای عضویت آقای سپنتا نیکنام در شورای شهر یزد که فکر کرده بودیم به خوبی و خوشی پایان یافته دوباره مطرح شده و تصمیم عجیب لغو عضویت این شهروند زرتشتی مجددا نگرانی ها و پرسش هایی جدی را ایجاد کرده است.
شاید از نظر برخی دوستان ناآگاه و ساده اندیش این مصادیق چندان مهم نباشد ولی همین مسایل ساده و پراکنده و نوع عملکرد مسؤولان ما در مواردی از کنسرت موسیقی و حضور بانوان در ورزشگاهها تا کارنامه شورای نگهبان در انتخابات یزد و اصفهان مجموعا تصویری از حکمرانی مدیران جامعه اسلامی ترسیم می کند که بر افکار عمومی و اعتماد و اعتقاد کلان مردم به اسلام و دین اثر مستقیم دارد و باور آنان به کارامدی نظام اسلامی را کاملا سلب می کند.
تهدیدها و خطرهای بزرگ ما در ماه‌ها و سال‌های آینده از همین تجربه‌های تلخ و پراکنده‌ای است که ظاهرا ساده و بی‌اهمیت هستند و به همین دلیل معتقدم که اصلا نباید از ترامپ و حماقت‌هایش ترسید بلکه باید از خودمان و کارهایمان بترسیم که آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند، چون همه غلط‌ها را خودمان داریم می‌کنیم!
از یک سو حساسیت و دقت وسواس گونه رهبر انقلاب را در تأکید بر مردمسالاری دینی و مشارکت سیاسی شهروندان می بینیم تا جایی که با صراحت می گویند حتى کسانی که مخالف نظام و ضد انقلاب هستند برای رأی دادن پای صندوق ها بیایند و از سوی دیگر این رفتارهای متناقض از مدیران میانی مشاهده می شود.
از یک طرف رهبر انقلاب دو بار به جوانان غربی نامه می نویسند و از آنان برای آشنایی با اسلام و تجربه حاکمیت اسلامی در ایران دعوت می کنند و از طرف دیگر عملکرد عجیب برخی از مسؤولان در تناقض آشکار با عقلانیت و حقوق بشر و کرامت انسانی شهروندان به چشم می آید.
به راستی اگر همان جوانان غربی که نامه متواضعانه و محبت آمیز رهبر انقلاب را خوانده اند بپرسند که نظام اسلامی چه الگویی برای آنان ارائه می کند خواهیم گفت که شما در این الگوی ما حتى برای عضویت در شورای شهر هم حق و جایگاهی ندارید؟
اصلا جوان غیر مسلمان غربی هیچ، اگر یک جوان ایرانی مسلمان از شما بپرسد که خوب، اگر از اول قرار نبوده ایشان در شورای شهر عضو شود چرا صلاحیتش تایید شده و اگر تایید شده چرا حالا که مردم رای داده اند او را رد می کنید؟ چه پاسخی خواهد شنید؟
این است که فکر می کنم اینجا بدون تعارف دیگر اصلا بحث اسلام مظلوم و غریب نیست که ته مانده اش را داریم لحظه به لحظه جارو می کنیم و از بین می بریم، بلکه مشکل و مسأله عقلانیت و تدبیر در حکمرانی است که گویی از بدیهیات و اصول ابتدایی اش هم دور هستیم.
شاید بگویید به تو چه؟ چرا تو حرص می‌خوری و برای خودت دردسر درست می‌کنی؟ خواهم گفت که اتفاقا این موضوع به همه ما و هر کسی که سرسوزنی غیرت برای دین و اسلام و پیامبر و امام حسین داشته باشد مربوط است چون همه این خطاها و ناشی‌گری‌ها به اسم دین تمام می‌شود و از تزریق واکسن تا منع زنان از حضور در ورزشگاهها، آقایان همه جا پای خدا و دین را به میان می کشند!
ده، پانزده سال دیگر آیت‌الله عضو شورای نگهبان نیست ولی قرار است سازکارهای نظام الگوی پایدار و ماندگار باشد و میلیون‌ها نفر انسان منتظر و چشم به‌راه از مواهب جمهوری اسلامی بهره مند شوند.
جمهوری اسلامی ملک طلق این وزیر یا آن رییس سازمان یا فلان آیت الله و بهمان حجت الاسلام نیست بلکه میراث خون دل ها و مجاهدت های امام راحل است که با پایمردی و صلابت رهبری و جانفشانی مجاهدانی چون محسن حججی پیش آمده و پایدار مانده و به همین دلیل نمی شود در مقابل نادانی های برخی کج فهم و کج رفتار سکوت کرد و بی تفاوت نشست.
با صدای بلند و بدون تعارف به عنوان یک مسلمان انزجار خود را از این شیوه فهم دین و از این نوع حکومتداری به نام دین اعلام می کنم و معتقدم سکوت و بی اعتنایی از سر عافیت طلبی و ترس با اساس روحیه انقلابی و اعتقاد دینی تعارض و منافات دارد.
آمریکا نمی‌تواند هیچ غلطی بکند/همه غلط‌ها را خودمان داریم می‌کنیم!
۲۱ مهر ۱۳۹۶