محسن‌حسام‌مظاهری
نشسته‌ایم در مهمانی و تلویزیون دارد دو خبرنگار را نشان می‌دهد که برای گفتگویی «بدون تعارف» به منزل آیت الله جنتی رفته‌اند. دو خبرنگار تلاش زیادی برای نمایش‌دادن صمیمیت و ساده‌زیستی میزبان می‌کنند. با تاکید مکرر بر سادگی خانه و فرسوده‌بودن موکت و دیگر اشیای اتاق شخصی جناب جنتی. حتا به قدیمی‌بودن پریزهای برق هم اشاره می‌شود.
«ساده‌زیستی مسئولان» یکی از فهرست پرشمار ارزشهای سالهای نخست پس از پیروزی انقلاب است که حالا پس از چهل سال که اشرافیت طبقه حاکم رسمیت یافته و هرروز خبر تازه‌ای از فساد مالی صاحبان قدرت منتشر می‌شود، مانند اغلب دیگر ارزشهای انقلاب رنگ باخته و از معنا تهی شده و جای خود را به ارزشهای رسمی و غیررسمی جدیدی داده است.
احتمالا برای خیلی‌ها مثل خود من ساده‌زیستی و زهد شخصی جناب جنتی کوچکترین اهمیتی ندارد.
ضدارزش، زندگی مرفه داشتن امثال ایشان نیست. ضدارزش همین است که پیرمرد ۹۲ سالهای که سالها بلکه دهه‌ها از سن عرفی بازنشستگی‌اش می‌گذرد و نشانه‌های کهولت حتا در تپق‌هایش در همین مصاحبه غیرزنده هویداست، هنوز در مصدر مدیریت کشور است.
ضدارزش، نفس در قدرت ماندن و نفوذ شخصی امثال ایشان است که عملا تکوین ساختار سیاست در جمهوری اسلامی را به بن‌بست رسانده و سیاست‌ورزی را بی‌معنا کرده. ضدارزش اینست که بخش مهمی از اصلاحات سیاسی جمهوری اسلامی، به جای تلاش کنشگران سیاسی و فرهنگی و اجتماعی، بسته به عمل جناب ملک‌الموت شده است.
مضافا که زندگی محقر را نشان تقوا و زهد دانستن ناشی از برداشتی سطحی و ریاکارانه و مبتذل از این مفهوم است. تقوا و زهد یک مسئول و صاحب قدرت، به سوراخهای موکت اتاق شخصی نیست. مهم سوراخهای عملکرد اوست.
اما جالب‌ترین بخش شوی تبلیغی تلویزیون برای دبیر شورای نگهبان، جایی است که تلویزیون اتاق او را نمایش می‌دهند. تلویزیونی قدیمی از نسل تلویزیون‌های لامپی کمددار که «سالهاست از کار افتاده و دیگر روشن نمی‌شود» و به تصریح میزبان حالا فقط خاصیت «دکوری» دارد. این تصویر نمادین، به‌تنهایی گویاست: وقتی یک شیء آینه‌ی تمام‌نمای مالک خود می‌شود.
ضد ارزشهای احمد جنتی
۳۰ تير ۱۳۹۷