کلمه علیرضا کفایی
بیش از سی سال از اعدامهای دهه شصت می گذرد و گزارش جدید سازمان عفو بین الملل آن را مجدداً و چندباره به فضای سیاسی اجتماعی فراخوانده است، در گزارش مذکور خلط مبحثی صورت گرفته و اذهان را خصوصاً کسانی که در جریان وقایع نبوده اند و یا از نظر سنی اقتضای درک آنروزها را نداشته اند به اشتباه می اندازد.
مصاحبه ای از مهندس میرحسین موسوی که در آن زمان نخست وزیر بود با تلویزیون اتریش مورد استناد است که اصل ماجرا و آن مصاحبه مربوط به عملیات مرصاد می باشد و همزمانی یا اختلاف ناچیز زمانی اعدامهای سال ۶۷ و عملیات مرصاد که پاتک نیروهای نظامی ایران در پاسخ به عملیات فروغ جاویدان منافقین بود به مشتبه شدن امر انجامیده است.
مهندس موسوی در آن مصاحبه که سی سال پیش انجام گرفت و در روزنامه اطلاعات، ۱ دی ۱۳۶۷، ص ۲ نیز منتشر شد به سوالات پاسخ دادند و دقیقاً به عملیات مرصاد اشاره کردند چنانکه در پاسخ به سوالی مبنی بر؛ «سوال: نظر شما در مورد اتهامات مطبوعات غربی در خصوص نقض حقوق بشر در ایران چیست؟» به وضوح گفتند: «….یکی از مواردی که به ما ایراد گرفته شده است، در رابطه با همین عملیات مرصاد است، در این عملیات عده ای از منافقین به خاطر سیاستهای ریاکارانه خود در داخل کشور ما به قتل و غارت های زیادی دست زدند و با دشمن مردم ما یعنی صدام همدست شده و به کشور خودشان حمله کردند تا به خیال خام خود باختران را بگیرند و بعد به طرف تهران بیایند. آنها نقشه هایی برای کشت و کشتار داشتند و ما مجبور بودیم که توطئه آنها را سرکوب کنیم. اگر اینکار را نمی کردیم و دروازه های شهرهایمان را بر روی انها باز می کردیم، طبیعی است که دست آنها را در زمینه کشت و کشتار مردم باز می گذاشتیم. ما در این زمینه ها هیچ گذشتی نداریم و نظام ما به خودش حق نمی دهد که از خودش دفاع نکند و برخورد قاطع نداشته باشد.»
همان زمان دوگانگی در قول نسبت داده شده به میرحسین موسوی کلید خورد؛ حامیان منافقین و صدام برای محکوم کردن ایران و نشان دادن نقض حقوق بشر بشر توسط دولت وقت سعی نمودند آن مصاحبه را در رسانه های غربی قلب نمایند و سخن میرحسین موسوی در برخورد قاطع با مجاهدین در عملیات مرصاد را که ادامه جنگ علیه ایران بود را با اعدام زندانی ها تغییر دهند و کل مطلب را مشوه جلوه دهند و قاضی جفری رابرتسون بیشترین نقش را داشت و در مقاله ای در گاردین سعی کرد اعدامها را با عملیات مرصاد جایگزین کند و یا حداقل اذهان را از دفاع مردم ایران در جنگ و مصاحبه میرحسین موسوی که طرفی از آن نبسته بودند به سمت و سویی غیر واقعی سوق دهد و بیشترین تلاش را در این باره بنیاد برومند داشت که از طریق حمایتهای مالی بنیاد ملی دموکراسی در آمریکا تامین میشود و همین آقای جفری رابرتسون ششم مرداد سال ۱۳۸۹ بر اساس پژوهشی که روی آرشیو غیر واقعی اسناد بنیاد برومند انجام داد یک گزارش ۱۴۵ صفحه‌ای منتشر نمود و با ذکر نام مسئولان وقت جمهوری اسلامی ایران را به جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی متهم کرد و سازمان ملل را به پیگیری قضایی فراخواند.
آن راه رفته در طول این سی سال نتوانست گردی و غباری بر دامن میرحسین نشاند و این بزرگ در حصر که امروز همچنان در مظلومیت است کسی است که وقتی از اعدامها باخبر شد استعفانامه خود را نوشت و پیش از حصر اعلام کرد که این اعدامها جنایت بود و دولت وقت از آن اطلاعی نداشته است.
میرحسین خود از معترضین سرسخت اعدامها بود و با استعفایی که داد و مصاحبه ای که داشت کاشف شوکران بود که علیرغم بی مهری ها و ظلمها و حصر همچنان فروتنی می کند.
کاشف فروتن شوکران؛ را آزاد کنند تا وقایع اتفاقیه را بدرستی بازگو کند و پرده از رازها بردارد.