۱۰ سال گذشت – چهارم بهمن سال ۱۳۸۲، یادآور یکی از روزهای خونین، تلخ و دردناک در تاریخ جنبش کارگری ایران است …
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری: چهارم بهمن سال ۱٣٨۲، یادآور روزی خونین، تلخ و دردناک در تاریخ جنبش کارگری ایران است. در این روز جمع کثیری از کارگران اخراجی معدن مس خاتونآباد به همراه خانوادههایشان، برای بازگشت به کار و ایجاد امنیت شغلی، اقدام به اعتراضی گسترده و مسدود نمودن جادهی «خاتونآباد» به «شهر بابک» نمودند؛ که در مقابل، نیروهای امنیتی و انتظامی در نهایت شقاوت یکی از بزرگترین فجایع حاکمیت سرمایهداری ایران را رقم زدند.
پاسداران سرمایه در اقدامی ضدانسانی، کارگران به ستوه آمده از درد و رنجِ نظم سرمایه را در قصاوتی مثال زدنی مورد یورش وحشیانه خود قرار داده، و از زمین و هوا آنان را به رگبار گلوله بسته و به خاک و خون کشیدند.
لازم به ذکر است که فاجعهی کشتار کارگران خاتونآباد زمانی به وقوع پیوست که دولت اصلاحات با شعار دفاع از حقوق تمامی اقشار جامعهی ایران بر مسند قدرت تکیه زده بود؛ و با انجام این کشتار عملاً این واقعیت را بر همگان آشکار نمود که حاکمیت سرمایه در هر رنگ و لعابی، منافعی جدای از منافع سرمایهداران را تأمین و تضمین نخواهد نمود و از هیچ جنایتی در سرکوب کارگران نیز رویگردان نخواهد بود.
با این وجود طبقهی کارگر، در سایهی سیاستهای شوم و نکبت بارِ سرمایهداری ایران با مشقتبارترین شرایط دست به گریبان بوده، و مشکلات و معضلات اهدایی آن هر لحظه قربانگاه تازهتری را برای رنجبران و محرومان به ارمغان آورده است؛ چرا که شرایط موجود امکان وقوع فجایعی همچون خاتونآباد را در سطحی بسیار گستردهتر ممکن خواهد نمود.
امروز در شرایطی یاد کارگران خاتونآباد را گرامی میداریم که طبقهی کارگر ایران وضعیتی به مراتب مشقتبارتر از گذشته را از سر میگذراند. تعمیق فقر و فلاکت روز افزون به بخشی از واقعیتهای زندگی کارگران مبدل گشته است. بیکار سازیهای گسترده، قراردادهای اسارتبار و ضد کارگری و انجماد دستمزدهای زیر خط فقر، هست و نیست آنان را به فنا برده، و مرگ تدریجی را به آنان تحمیل نموده است.
صاحبان سرمایه در متن چنین اوضاعی، جهت دستیابی به انباشت پایان ناپذیر سرمایه و سودهای بیحساب و افسانهای خویش از هیچ ترفندی رویگردان نبوده و با استفاده از همهی توان خود، جهت هر چه مسدودتر نمودن فضاهای باز، به ترویج و گسترش اختناق و سرکوب تحرکات و فعالیتهای حقطلبانه و انسانی فعالین کارگری و کارگران پیشرو دست زده، تا بدینوسیله، در غیاب عناصر آگاه و کارآمد بر سرعت ماشین چپاول خود بیافزاید.
کارگران خاتونآباد با غلطیدن در خون خویش، بخشی از خواستها و مطالبات خود و همطبقهایهایشان را جهت رهایی از منجلاب سرمایه بیان نمودند، که تحقق واقعی آن تنها در سایهی اتحاد و همبستگیِ سراسری طبقهی کارگر و اتکا به نیروی طبقاتی خودِ آنان میسر خواهد بود.
در پایان ضمن گرامیداشت یاد و خاطرهی جانباختگان معدن مس خاتونآباد و تمامی جانباختگان راه آزادی و برابری انسانها، خواستار محاکمهی آمران و عاملان کشتار کارگران خاتونآباد میباشیم. و خواست خود را مبنی بر پایان بخشیدن به هر گونه فضای سرکوب و اختناق و زندان برای کارگران پیشرو و فعالین کارگری اعلام داشته، و خواهان به رسمیت شناخته شدن تمامی حقوق سیاسی و دموکراتیک همچون حق اعتصاب و اعتراض، تجمع و تحصن و ایجاد تشکلهای مستقل برای کارگران میباشیم.