کلمه: متین، فرزند خردسال سراج الدین میردامادی که از اردیبهشت امسال در بازداشت است، در زمانی که برای ملاقات با پدرش به زندان اوین رفته، شعری را جلوی دوربین می خواند که زمزمه کودکانه بسیاری از فرزندان زندانیان سیاسی این سالها بوده است.
فاطمه موسوی، همسر این زندانی سیاسی هم که به تازگی به همراه فرزندش از ایران خارج شده، در فیس بوک خود نوشته است: بازگشتم ولی دلم جا ماند پشت دیوارهای زندان اوین، پشت میله های بندِ دو الف. در مدتی که با متین در ایران بودم ( حدوداً ٢۵ روز) چندین بار توانستم با عزیز دربندم ملاقات داشته باشم. به جز ملاقات اول، در ملاقاتهای بعد متین همراهم شد. ملاقاتها، تلفنی هماهنگ و روز و ساعت آن تعیین می شد.
او افزوده است: در روزهای ملاقات با مراجعه به در بازداشتگاه و دفتر مراجعین حضور خود را اطلاع می دادیم ؛ منتظر می ماندیم تا ماشین به دنبالمان بیاید و ما را تا محل ملاقات برساند. مسیر کوتاه بود ولی می گفتند از نظر امنیتی باید این مسیر با ماشین طی شود. قبل از ورود توسط مأموری ما را می گشتند و کیف دستی و موبایل داخل ماشین می ماند. اتاق ملاقات فرش شده و مجهز به ۶ مبل و میزی در وسط بود. در دو گوشه اتاق دوربین نصب شده بود و تلفنی داخل اتاق وجود داشت که وسیله ارتباطی زندانی با بیرون بود.
فاطمه موسوی سپس با اشاره به اینکه در انتظار رای دادگاه تجدید نظر هستند، نوشته است: سراج الدین در ملاقاتها از روحیه بالایی برخوردار بود و همچنان بر مواضعش مصرانه ایستاده بود. کمی نگران من و متین بود که به او اطمینان دادم که اگر تو اینجا خوب باشی ما هم بیرون احساس آرامش خواهیم داشت. ولی همچنان از درد زانو ابراز ناراحتی می کرد و برای مطالعه نیاز جدی به عینک داشت که منتظریم رسیدگی شود. در ملاقاتی که با قاضی پرونده داشتم از ایشان پرسیدم چرا ایشان همچنان در بازداشت هستند و با وثیقه آزاد نمی شوند. وایشان فرمودند: در مورد پذیرفتن وثیقه ایشان دارند فکر می کنند. گفتم خوب چرا تا زمان دادگاه تجدید نظر به بند عمومی منتقل نمی شوند که پاسخ دادند: ” بند دو الف هم تمیز تر است هم غذایش بهتر است.” الله اعلم