کلمه – میلاد کریمی:
«محرم ماهی است که در آن حضرت اباعبدالله به همراه خاندان و یاران اندک، جان عزیز خود را فدا کردند تا با انحرافی که در دین خدا ایجاد شده بود مقابله کنند. حکومت بنی امیه در مقام حاکم آن زمان، مدعی دفاع از اسلام بود و درمقابل اما امام حسین (ع) به صراحت فرمودند که برای اصلاح امور جامعه قیام می کنند. متاسفانه داستان اینگونه شده است که امروزه هر فرد یا گروهی بر اساس دیدگاه خود، مسائل و مشکلاتی که در اداره کشور با آن مواجه می شوند را با شبیه سازی به واقعه عاشورا به ابزاری برای سرکوب مخالفین سیاسی خود تبدیل می کنند. لذا حتی مسئول امور مساجد نیز بخشنامه ای را برای مبلغین مساجد صادر کرده است که حوادث تلخ سال ۸۸ را با حوادث کربلا مشابه سازی کنید.»
این بخشی از گفت و گوی مهدی کروبی با ویژه نامه تک صفحه ای روزنامه اعتماد ملی در سال ۸۸ بود که در آن رییس سابق قوه مقننه کشور با اشاره به اتفاقات انتخابات سال ۸۸ خطاب به کسانی سعی می کنند خودشان را در لشکرامام حسین و طرف مقابل خود را در قالب یزد ببینند گفته بود:
«گویی اینها متوجه نیستند که مقایسه ها و گره زدن های اینچنینی مجوزی می شود برای وقوع هر جنایتی در باور برخی افراد سطحی نگر در جامعه و چه بسا باعث اغفال و انحراف فکری برخی از نوجوانان معتقد و مذهبی درکشور. مدعیان دروغین جبهه حسینی در محافلی همچون روزنامه کیهان بی پروا مخالفین خود را به جبهه یزیدیان گره زده و به عنوان مثال مرا عمرسعد خطاب می کنند و البته بنده نسبت های ناروایی را که به برخی از بزرگان همچون جناب آقای مهندس موسوی می دهند نه تنها آنها را بیان نمی کنم، بلکه به دلیل برخورداری ایشان از خصوصیات بارزی چون سیادت و ایمان و انقلابی بودن از تکرار آن نسبت های ناصواب نیز پرهیز دارم. در حالی که در این شبیه سازی ها و مقایسه کردن های هدفمند معترضین به نتایج انتخابات را یزید و یزیدیان خطاب می کنند! لابد آقای احمدی نژاد را امام حسین ، آقای حسین شریعتمداری را حضرت ابوالفضل و خانم رجبی را حضرت زینب می بینند و خود را با آنها قیاس می کنند!!! البته با این تفاوت که در آن زمان حکومت در اختیار یزید و عبیدالله بود و حسین و یارانش در اقلیت و غربت اما اکنون آنهایی حاکمیت را در اختیار دارند که جنایتهای بی نظیری در کهریزک، اوین و کف خیابانها و حمله به مجتمع های مسکونی به نام یاران و جانشینان واقعی امام حسین در حق مردم مظلوم و بی دفاع ایران انجام دادند.»
و اکنون پس از گذشت بیش از پنج سال از وقایع سال ۸۸ هنوز هم برخی هوچی گران سیاسی در منبرهای مذهبی خود با دروغ جلوه دادن برخی از اتفاقات سیاسی سعی بر آن دارند که با آلوده کردن جریانات مذهبی کشور به سیاست های دروغین، خودشان را به حق و منتقدان حکومت را ناحق جلوه دهند. شاید همین رفتارهای نادرست از سوی برخی از بزرگان نظام جمهوری اسلامی بوده که هم اکنون همه ساله با فرارسیدن ماه محرم و عزاداری، برخی هیئت های عزای امام حسین به جای اندیشیدن به فلسفه قیام، در پی چشم و هم چشمی برای رقابت با یکدیگر اند.
کمتر هیات و حتی مسجدی را می توان پیدا کرد که جمعی جدا شده نداشته باشند، معترضانِ سوگوار رفته اند، یا مسجدی دیگر ساخته اند و یا تکیه دیگری علم کرده اند، درست در نزدیکی هیات و مسجد قبلی، برنامه ها هم همان است که قبلا داشتند، می توان اطمینان داشت که اختلاف بر سر اصول و مبانی نیست بلکه، یا فلان حاجی در هیات امنا را قبول نداشتند یا یک بنده خدایی می خواسته مداحی کند و فرصتی نمی دادند و یا پیش پا افتاده تر از همه اینکه مسیر گشت و گذار شبانه هیات را به رسمیت نمی شناختند. از همه مهمتر اینکه مداحان وقتی برای مدح کردن و توصیف قیام امام حسین بر روی منبر می روند گرایش های سیاسی خودشان را هم با خودشان به آن بالا برده و با انواع و اقسام فحش و توهین ها سعی می کنند به مردم بفهمانند آنچه که آنان در محفل عزای امام حسین می گویند حقیقت دارد و نه آنچه که در جامعه برخی به چشم می بینند. از این دست نمونه ها را می توان پس از سال ۸۸ به کرات در سطح کشور ملاحظه کرد. تا جایی که برخی از مداحان معروف و صاحب نام کشور نیز طی چند سال گذشته با نسبت دادن های ناروا به محصورین انقلاب، آنها را خوارج نامیده و برایشان طلب مرگ! می کردند. و برخی ازهمین مداحان معروف در سازماندهی لباس شخصی ها و سرکوب معترضان پس انتخابات نقش موثری داشتند»
امام خمینی که پیش از این خطر «استبداد دینی» را یکی از جدی ترین خطرات وارده به انقلاب خوانده بود، بارها براین نکته تاکید داشته و گفته بود: مردم بیش از آن که ببینند روحانیت روی منبر «چه می گوید؟»، نظاره گر آنند که روحانیت «چه می کند؟». آیا شعارهای دیروز را همچنان به یاد دارد یا فراموش کرده است؟ آیا از حقوق اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مردم دفاع می کند یا نه و آیا در برابر متجاوزان به حقوق مردم به دفاع از ایشان می پردازد یا نه؟ (صحیفه امام، ج۱۹ ، ص۴۳).
اما دخالت مداحان در مسایل سیاسی از میانه دهه هفتاد تشدید شد و از اسفند سال ۸۱ که ائتلاف موسوم به «آبادگران» توانست کرسی نمایندگی شوراهای اسلامی را در بسیاری از شهرها به دست بیاورد و کمی بعد تر در زمانی که احمدی نژاد شهردار تهران شد، نقش جدی تری به خود گرفت. مداحان که پس از رد صلاحیت های گسترده کاندیداهای مجلس هفتم، نقش موثری در راه یافتن اصول گرایان به مجلس بازی کرده بودند، با حمایت های آشکارشان از محمود احمدی نژاد در انتخابات سال ۸۴، حضور بیش تری در عرصه سیاسی کشور یافتند. محمود احمدی نژاد، هنگامی که در سال ۸۲ به شهرداری تهران رسید و خود او نیز سابقه ای در مداحی داشت و حتی مدتی را در مسجد «ترک های بازار تهران» و در مجالس عزاداری سران حزب موتلفه اسلامی، مداحی کرده بود، با رسیدن به شهرداری تهران بودجه های کلان میلیاردی و بلاعوض و همچنین امکانات فراوانی را در اختیار مداحان و هیات های مذهبی قرار داد. او، با کمک هم فکران و نزدیکانش عملا این گروه را مانند یک حزب حامی خود، تحت پوشش قرار داد و وارد عرصه سیاست کرد. از آن پس مداحان، در جلسات خصوصی، در حسینیه ها و تکایا و منازل شخصی برپا می شد، مانند اعضای رسمی یک «حزب سیاسی» از تریبون مجالس مذهبی به عنوان یک رسانه غیرعلنی که تا دور ترین نقاط کشور هم نفوذ داشت استفاده کردند و به تبلیغ محمود احمدی نژاد و چهره های نزدیک به او برای انتخابات مجلس هشتم و ریاست جمهوری ۸۴ پرداختند. اعلام رسمی اختصاص بودجه ده ها میلیاردی بلاعوض به هیات های مذهبی، به خصوص در دو سال نخست دولت نهم از جمله کمک های قابل توجه احمدی نژاد به مداحان و هیات های مذهبی بود. کمک هایی که از اسفندماه سال ۸۶ به اوج رسید و در بودجه سال ۸۷ یعنی سال پایانی ریاست جمهوری احمدی نژاد، ردیف بودجه های نهادهای مذهبی و تبلیغی تا ۶۰ درصد افزایش یافت.
اما این گروه از مداحان که وظیفه اصلی آنها قرار بود تنها گزارش وقایع مذهبی و دینی برای عاشقنه اهل بیت(س) باشد، با تحریف کردن برخی از اتفاقات و مصادره کردن برخی اعتقادات دیگر، همواره سعی بر آن داشته اند که هدف اصلی قیام امام حسین را که اصلاح امت جدش بوده، منتسب به جریانات دیگری کنند. این روزها برخی از مداحان با استفاده از همین خرافات و تحریفات و در کنار آنها با دریافت دستمزد های کلان به حواشی قیام عاشورا می پردازند. شاید به همین دلیل است که به گواهی بسیاری از بزرگان دینی کشورمان «امام حسین هنوز هم تنهاست.»