کلمه – زهرا امیری:
امپراتوری دروغ پنج سال پس از حوادث روز عاشورای خونین سال ۱۳۸۸ هنوز هم دست بردار نیست. پنج سال پیش نیروهای امنیتی وابسته به حاکمیت، معترضان و عزاداران حسین را در خیابان های تهران به خاک و خون کشیدند. صدا و سیمای غیر مردمی امسال هم به سبک سالهای قبل، شویی تلویزیونی برای وارونه جلوه دادن حوادث عاشورای سال ۸۸ ساخته است و تلاش کرده که تاریخ را به گونه ای دیگر جلوه دهد.
در آغاز این شوی تلویزیونی صحنه هایی از اتفاقات سال ۸۸ نمایش داده می شود و صدای مجری همیشگی برنامه بیست و سی می گوید: «کوچه ها سیاه پوش، همه در فکر نماز ظهر عاشورا بودند!»
اما اتفاقات عاشورای ۸۸ ساعت ها قبل از ظهر آغاز شده بود. هنوز خورشید روز ۶ دی ۱۳۸۸ طلوع نکرده بود که سیل موتور سواران، مینی بوس های پر از نیرو های یگان ویژه و لباس شخصی ها در خیابان های تهران شروع به حرکت کردند. هنوز آفتاب طلوع نکرده، باتوم به دستان در محل های مشخص و تعیین شده خود مستقر بودند.
سال ۸۸ به هیئت ها و تکیه های عزاداری مستقر در مرکز شهر گفته شده بود که نمی توانند برای عزاداری به خیابان بیایند. اما صبح عاشورا، میدان امام حسین تهران جای سوزن انداختن نبود. گوش تا گوش میدان را لباس شخصی ها و یگان ویژه ایستاده بودند. حتی زنان و کودکان برای عبور بازرسی می شدند. صدای گوش خراش رفت و آمد موتور سوار های باتوم به دست خیابان انقلاب را پر کرده بود.
تمام کوچه ها و خیابان های منتهی به خیابان انقلاب و آزادی پر از مامور و لباس شخصی ها بود، وضعیت خایابان ها در غرب تهران، حوالی میدان ونک و شمال هم به همین شکل بود. مردمی که در روز عاشورای سال ۸۸ برای عزاداری سالار شهیدان و سرور آزادگان به خیابان ها آمده بودند با لشکری سر تا پا مسلح روبرو شدند.
ورود به خیابان انقلاب از ورود به میدان مین هم خطرناکتر بود. مردم در خیابان های اطراف شعار می دادند «ما جنبش سبزیم و علمدار حسینیم». گلوله های بی شمار گاز اشک آور بی هدف به داخل تمامی خیابان ها پرتاب می شد؛ شاید تا عزاداران حسین با سوزش بیشتری اشک بریزند.
نزدیک اذان ظهر در خیابان های مرکزی تهران خون و اشک بود و فریاد یا حسین، اغلب شعار ها در نکوهش ظالمان زمانه بود و مرثیه سرایی بر مظلومیت حسین: «ابوالفضل علمدار دیکتاتور رو برش دار»، «این ماه ماه خونه یزید سرنگونه»، «یا حجت ابن الحسن، ریشه ظلم رو بکن»، «مرگ بر دیکتاتور»، «یاحسین میرحسین»، «این لشکر حسینه، حامی میرحسینه» و «هیهات من الذله».
روز عاشورای ۸۸ خونین ترین روز اعتراضات مردمی بود. نیروهای امنیتی مسلح به سلاح های گرم و سرد در روز شهادت سالار آزادیخواهان و شهیدان جهان، تعدادی از جوانان ایران زمین را به شهادت رساندند و تعداد زیادی را زخمی کردند.
در خیابان های انقلاب، بلوار کشاورز، خیابان کارگر و خیابان طالقانی فقط چند صدا به گوش می رسید: صدای عزاداران معترض، صدای ناله و فریاد و صدای گوش خراش موتورها. در شهر اصفهان، شیراز، مشهد و برخی شهر های دیگر هم وضع به همین منوال بود.
صدای مجری برنامه بیست و سی روی تکه هایی از فیلم های مونتاژ شده، دروغ های همیشگی را تکرار می کند: «روزی که پرچم حسین به آتش کشیده شد! روزی که خط مقدم اغتشاش فتنه دیگر نقاب از چهره انداخته و هویت واقعی خود را نشان داد! به راستی میان عاشورای ۶۱ هجری و روز دهم عاشورای ۸۸ چقدر شباهت است! ضد انقلاب و رسانه‌های غربی برای حرمت‌شکنی در روز عاشورای ۸۸ زمینه‌سازی کردند!»
سایت های خبری وابسته به محافظه کاران نیز امسال همین خط خبری را دنبال کرده اند.
روز ۶ دی ۱۳۸۸ روز واقعه بود، روزی که مظلومیت تاریخی حق بار دیگر خودنمایی کرد، روزی که خون مردم بی گناه همانند عاشورای سال ۶۱ هجری بر زمین جاری شد. هزاران نفر در تهران و دیگر شهر ها دستگیر و زندانی شدند و به حبس های بلند مدت محکوم شدند.
حاکمیتی که در سال ۸۸ سلطه اش را به زور سرنیزه به مردم تحمیل کرد، حالا پنج سال پس از عاشورای سال ۸۸ فیلمی سراسر دروغ می سازد؛ به این خیال که تاریخ را به گونه ای دیگر نمایش دهد. اما صحنه های عاشورای سال ۸۸ در تک تک سلول های ذهن مردم زنده است، صحنه تیر خوردن جوانان روی پل کالج و صحنه دلخراش عبور چندین باره ماشین نیروی انتظامی از روی پیکر امیر و شبنم….