جمعی از فعالان مدنی و سیاسی، دانشجویان ستاره دار و محروم از تحصیل، زندانیان سیاسی و فعالان دانشجویی در منزل امین احمدیان، همسر بهاره هدایت فعال دانشجویی در بند، جمع شدند تا روز دانشجو را به یاد دانشجویان زندانی گرامی بدارند.
به گزارش خبرنگار کلمه، در این مراسم که روز گذشته و به مناسبت ۱۶ آذر برگزار شد، نرگس محمدی عضو کانون شهروندی زنان، ریحانه طباطبایی زندانی سیاسی و عضو جبهه مشارکت، امین احمدیان همسر بهاره هدایت و برخی دیگر از فعالان سیاسی و مدنی صحبت کردند و در پایان هم حاضران سرود یار دبستانی را همخوانی کردند.
همچنین در این برنامه، یاد اهوراییان دربند همچون بهاره هدایت، مجید توکلی، ضیا نبوی، مهدیه گلرو و دیگر دانشجویان دربند گرامی داشته شد.
زندانی کردن دانشجویان، نقض حقوق بشر است
در این مراسم، نرگس محمدی فعال حقوق بشر و زنان گفت: “روز دانشجو چندین راه را باز کرد که مهمترین آن مبارزه با استبداد بود. نام سه نفر هم در ۱۶ آذر جاودانه شد که آنها دانشجو بودند و دانشجو برای ما ماندند. کاری هم که اکنون دانشجویان زندانی ما انجام می دهند و تحمل هزینه می کنند، کمتر از کار آنها نیست. مقاومت جانانه این بچه ها، آنها را برای ما تا حد آموزگار بالا برد و تأثیرگذاری آنها در تاریخ مشهود است و ادعایی هم ندارند.”
او در ادامه سخنانش تاکید کرد: “اینطور نیست که فکر کنیم آنها در زندان هستند و فقط باید منتظر آزادی شان بود. البته که منتظر هستیم ولی آنها حتی از زندان هم نقش خود را ایفا می کنند. در سال ۸۸ بسیاری می گفتند که دعوای داخلی بین جریان های درون نظام است و بسیاری وقایع را به جنگ زرگری تشبیه کردند، اما برخوردهایی که با دانشگاه و جنبش دانشجویی شد، نشان داد که اتفاقات صورت گرفته ربطی به تقابل های سیاسی و جناحی ندارد. چرا که دانشجو در کشمکش های سیاسی نقشی ندارد و هرگز به دنبال پست و مقام نیست.”
این فعال حقوق بشر همچنین تاکید کرد که رفتارهای صورت گرفته با دانشجویان از جمله محکوم کردن آنها به حبس های طولانی مدت، نقض کامل حقوق بشر است.
مجید توکلی به فضای عوام زده اعتقادی ندارد
امین احمدیان، همسر بهاره هدایت نیز گفت: “آن چیزی که نباید فراموش کنیم، انتقال تجربه به نسل بعدی است. متاسفانه ما در جمع های خود دیگر دانشجو نداریم و این مساله خوب نیست. ما باید تجربیات خود را به دانشجویان نسل بعدی انتقال دهیم، چرا که در حال حاضر دانشجویان جدید در خلأ به سر می برند. این گسستی که رخ داده برای ما خوب نیست. بسیاری از دانشجویان حتی نمی دانند برای چه هزینه می دهند و باید با آنها ارتباط سازنده ای برقرار کرد. ”
احمدیان افزود: “جمع های ما محدود به یک سری افراد خاص شده است. البته این بد نیست و ما باید این گونه مراسم ها را نیز داشته باشیم. اما بیشتر از همه ما نیاز به حضور در دانشگاه ها و همراهی و گفت وگو با نسل جدید دانشجویی داریم. آنها نه با دانشجویان پیش از خود در ارتباط هستند تا از تجربیات آنها استفاده ببرند و نه بزرگانی که در زمان ما بودند اینک حضور دارند تا بتوانند آنها را راهنمایی کنند. برای همین باید این ارتباط ها تقویت شود.”
او همچنین در مورد همسر در بند خود گفت: “بهار واقعا سختکوش است و برای عقایدش می جنگد. بهار دختری است که مثل همه آدم ها اتفاقات کوچک خوشحالش می کند و جایش در زندان نیست. من امیدوارم او هرچه زودتر از زندان آزاد شده و بتواند به زندگی بازگردد.”
امین احمدیان، فعال دانشجویی همچنین درباره مجید توکلی، دیگر فعال دانشجویی زندانی هم گفت: “مجید فردی با چهارچوب های خاص خودش است و در یک کلام او فردی اصولگراست. البته اصولگرایی او فارغ از تعریف سیاسی است. او به فضای عوام زده اعتقادی ندارد و الان هم بر اساس تفکراتش در زندان ایستاده است.” او همچنین در مورد ضیا نبوی نیز گفت “زندگی را از ضیاء و ضیاء را از ما گرفتند.”
مجید دری، فعال دانشجویی و همبندی ضیاء نبوی هم در توصیف او گفت: “این برنامه عنوانش ۱۶ آذری با دانشجویان زندانی است و متأسفانه الان دانشجویان سیاسی زندانی کم نداریم. من هم در زندان اوین و هم در زندان شهرستان حبس کشیده ام و واقعا شرایط ضیا را به خوبی درک می کنم. چون گذراندن محکومیت در زندان های شهرستان واقعا سخت است. از این جهت من هم به این جمله کلیدی اعتقاد دارم که زندگی را از ضیاء و ما را از ضیاء گرفتند. چون همه می دانیم که چقدر خلأ و نبود این عزیزان در کنار ما حس می شود و نمی شود که ۱۶ آذر باشد و یاد این دوستان نباشد. به نظرم ضیا فردی صبور، مقاوم و البته با مطالعه است.”
مجید دری همچنین درباره دانشجویان محروم از تحصیل هم صحبت و به نوید خانجانی اشاره کرد و گفت: “نوید خانجانی از جمله بهائیانی است که از تحصیل محروم شده و الان هم در زندان است. اما جالب است که نوید می داند به دلیل مشکلات قانونی غیر منصفانه اجازه تحصیل ندارد اما با این حال همیشه به کار خود ادامه می دهد و نا امید نمی شود. یعنی شاید زمانی که شورای دفاع از حق تحصیل راه افتاد، بچه ها امید داشتند که شاید مشکلات رفع شود اما جالب اینکه این ها می دانند که با این کارها به نتیجه نمی رسند اما این مسأله هرگز مانع پی گیری های آنها نشد.”
مهدیه به خاطر منافع کشورش از خود گذشت
صبا شعردوست، عضو کانون شهروندی زنان و از دوستان مهدیه گلرو، که ۴۶روز است در انفرادی بند ۲ الف سپاه به سر می برد، مهدیه را دختری خستگی ناپذیر و پر امید توصیف کرد و گفت: “مهدیه از جمله کسانی بود که به شرکت در انتخابات اصرار جدی داشت. اما پس از روی کار آمدن همین دولت، حق او پایمال شد. او بارها برای بازگشت به دانشگاه تلاش کرد ولی پاسخ مثبت نگرفت. با این حال او هرگز ناامید نشد و همیشه از بازگشت دیگر دوستانش به دانشگاه بسیار خوشحال بود. با این حال او در دوران دولتی که قول داده بود که دیگر فضای امنیتی حاکم نباشد، در زندان است و هیچ اتفاقی برای من تلخ تر از این موضوع نیست.”
میرا قربانی فر، از دوستان نزدیک مهدیه گلرو هم در توصیف او گفت: “ایران شریف ترین فعالان سیاسی را دارد و من تا کنون کسی را ندیده ام که تا این اندازه باگذشت باشد و تا این اندازه به خاطر منافع کشور و دوستانش از خود بگذرد.”
حق بهاره از زندگی، زندان نیست
ریحانه طباطبایی، همبندی بهاره هدایت، زندانی محبوس در بند سیاسی زنان اوین، در توصیف بهاره هدایت گفت: “بهاره دختری سختکوش و به معنای واقعی استثنایی است. واقعا عدم حضور او در جامعه جای تاسف دارد. بهار می توانست خارج از زندان و در جامعه اش فرد مفیدی باشد چرا که او فردی سخت کوش و پربار است که می توانست حداقل به جامعه دانشگاهی کشورش خدمات بسیاری انجام دهد.”
وی افزود: “بهار هم مانند بسیاری از ما می خواهد زندگی کند. وقتی شادی ها و غصه هایش را درزندان می دیدم، احساس کردم او هم مانند خیلی های دیگر، می خواهد زندگی کند، در امنیت و آرامش. افسوس ار تنگ نظری هایی که حق زندگی کردن را از او گرفته است. واقعا حق بهار ده سال زندان نیست، تمام وجود این دختر شور زندگی است و این شور از او گرفته شده است.”
طباطبایی همچنین افزود: “بهار دختری به شدت حساس و به اعتقاداتش مومن است. او اهل دروغ و ریا نیست و هنگامی که موضوعی به نظرش درست بیاید، با تمام وجود از آن دفاع می کند مانند آنچه که اخیرا در مورد فعالان حقوق بشر نوشته است. برای همین نیز علی رغم تمام شور و علاقه اش به زندگی، پای اعتقاداتش ایستاده و ده سال حکم خود را صبورانه طی می کند.”
این فعال سیاسی همچنین درباره ضیا نبوی گفت: “ضیا چون مسیح صلیب بر دوش کشیده و رنج ها را تحمل می کند. ضیا را واقعا می توان از نوشته هایش شناخت. بسیاری با داشتن چند ماه حکم از همه طلبکار می شوند و از سختی ها گله می کنند. اما ضیا با وجود آنکه در سخت ترین شرایط ممکن حبس خود را تحمل کرده، هیچ گاه به دنبال بزرگ نمایی نبوده و همیشه نجیبانه از شرایطش نوشته است.”