بخش مهمی از دوران کودکی و نوجوانی ما با این تربیت همراه است که ما نیاز به محبت داریم ولی وقتی به دنیای بزرگسالی قدم می گذاریم موانعی را در نظر می گیریم که ما را وا می دارد از ایجاد صمیمت و دوستی پرهیز کنیم.
فرهنگ جدید دنیا به دلایل بسیار به ما می قبولاند که تنها باشیم. این تعبیر عمومی در حال شیوع است که نیاز به مراوده و داشتن رابطه صمیمی نشانه ضعف است. به انسان معاصر القا می شود که نباید نشان دهد محتاجِ عاطفه و محبت متقابل است.
آدمها روز به روز تنهاتر میشوند ولی به شیوه های مختلف می خواهند آن را نادیده بگیرند یا نشان دهند که برای شان مهم نیست. اغلب افراد سعی می کنند خود را مشغول نشان می دهند. خیلی ها سعی می کنند با داروهای آرامبخش یا مخدر، این کمبود و نیاز را فراموش کنند. خیلی ها به دنیای قابل دسترسِ پورنوگرافی و بازی های کامپیوتری پناه می برند.
متاسفانه همه شگردهایی که این روزها به کار می بریم تا به یادمان نیاوریم تنها هستیم باعث گوشه نشینی بیشتر ما شده است. قرار هم نیست صدها تحقیق علمی و داروهای عجیب و رفتارهای خارق العاده از ما سر بزند تا کمتر تنها باشیم. ما خیلی راحت می توانیم:
۱ – از غریبه ها و افرادی که نمی شناسیم نترسیم. ما بزرگسالیم و مقدار متعادلی از تشخیص و شعور عمومی داریم. کمی سپرهای دفاعی مان را باز کنیم و از بدبینی ها کمی فاصله بگیریم. اگر یاد بگیریم بین صمیمی بودن یا خوشرو بودن فرق وجود دارد می توانیم به بعضی از آنها که نمی شناسیم فرصت بیشتری برای ایجاد دوستی نشان دهیم.
۲ – قرار نیست آشنایی اولیه مطبوع و راحت باشد. یاد بگیریم کمی احساس خجالت یا تردید یا غیرعادی بودن را حین کنجکاوی و معرفی اولیه حس کنیم.
۳ – بپذیرید که تنهایی بد نیست. انسانها در هر شرایطی این احساس را خواهند داشت. همه ما ما دوست داریم گاهی به حریم شخصی و درونی مان پناه ببریم. خیلی از ما از زندگی و ماجراهایش دچار التهاب می شویم و ترجیح می دهیم پریشانی یا ماتمزدگی را در خلوت خودمان تحمل کنیم.
۴ – هیچ چیز بچگانه، غیرعادی و یا حتی عصبی و روانی در نیاز به دوست و بودن با جمع وجود ندارد. ما ذاتا موجود اجتماعی هستیم
Stop Fleeing Loneliness
https://www.psychologytoday.com/blog/unified-theory-happiness/201604/stop-fleeing-loneliness
Image Source
http://www.huffingtonpost.co.uk/2014/02/13/how-to-be-alone_n_4779709.html