۲۶ مرداد ۱۳۹۶
محمد علی اصفهانیبارها، از خودم پرسيده ام که آيا شعر سياسى گفتن، براى من در آن سال ها، گاهی گريزگاهى نبوده است تا از درد سر دغدغه هاى بى پايان ترديد و تأمّل، و تأمّل و ترديد، در آن بخزم و خودم را آرام کنم؟ يعنى بفريبم؟ و آيا تمام آن هايی که در آن سال ها و در اين سال ها، بى کفايتى خود را در پس پشت شهامت و شرف باور آوردگانشان نهان کرده اند، چيزى بهتر از اين مى خواستند و مى خواهند که جمعى به تکّه پاره کردن، و جمعى به تکّه پاره شدن، و جمعى به بر تکّه پاره ها مرثيه يى يا حماسه يى خواندن،مشغول شوند و هيچکس نپرسد: چرا؟