محمد تقى کروبى
دیروز فیلم کوتاهی در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شد که فرمانش این بود: “باید ببازی”. او باخت بد هم باخت.
فرمان باختن و حذف شدن عامدانه فرمان عجیبی در ورزش قهرمانی‌ست. امّا این فرمان برای ما آنچنان عجیب و غریب نیست و هراَزگاهی نمونه‌ای از آن را در خبرها می‌خوانیم. این درحالی‌ست که سازمان‌های ورزشی بارها اعلام کرده‌اند که ورزش از سیاست جداست و سرنوشت آن را نباید به سیاست گره زد. ورزش جای رقابتی سالم و به دور از جنجال‌های سیاسی، نژادی، قومی و مذهبی است.
تحریم دو المپیک شوروی سابق و آمریکا در راستای شعار نه شرقی نه غربی ضربه‌ای اساسی به ورزش قهرمانی به‌ویژه کشتی وارد کرد. عدم تقابل ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران رژیم صهیونیستی هم معضل دیگری از دخالت سیاست در ورزش است که تاکنون کمتر به چرایی آن پرداخته شده است. مبنای این موضوع نهفته در یک تصمیم سیاسی‌ست. سیاستی که بارها ورزشکاران کشورمان را مجبور به تن دادن به شکستی عامدانه برای عدم تقابل با حریف اسرائیلی کرده است. گاهی هم برای شانه خالی کردن از رودررویی و فرار از محرومیت ورزشکارمان متوسل به بیماری و عذر پزشکی شده است.
استدلال وزارت خارجه در سال ۶۱ پس از رویارویی سیف‌خانی کشتی‌گیر فرنگی‌کار ایرانی با حریف اسرائیلی در شوروی سابق این بود که وقتى اسرائیل را به رسمیت نمى‌شناسیم دیگر دلیلى ندارد که ورزشکاران‌مان با آن‌ها مسابقه دهند. همچنین گفته شده بود که این تصمیم سیاسی در جهت حمایت از مبارزه مردم مظلوم فلسطین اتخاد گردیده است.
براساس این استدلال تقابل ورزشی با ورزشکاران رژیم صهیونیستی به معنای مشروعیت بخشیدن به آن رژیم و نیز عدم حمایت از مردم فلسطین می‌گردد؛ استدلالی به غایت ضعیف و غیرحقوقی از منظر نحوه شکل‌گیری دولت‌ها و همچنین اصل شناسایی در حقوق بین‌الملل.
صرف نظر از فقر حقوقی این استدلال، به لحاظ سیاسی هم این رویکرد دچار تناقض عجیبی‌ست. مقامات کشورمان از یک‌سو بر عدم رقابت و حضور ورزشی حتّی در ورزش‌های جمعی مانند دومیدانی و شنا در جایی‌که یک ورزشکار اسرائیلی حضور دارد اصرار دارند و از سوی دیگر خودشان در نشست‌های تخصّصی و سیاسی که اتّفاقاً نمایندگان دولت اسرائیل حضور دارند شرکت می‌کنند.
به‌راستی این تناقض مضحک را چگونه می‌توان پاسخ داد؟جامعه پرسشگر می‌پرسد: چرا دستگاه دیپلماسی کشور که ماهیت کار آن سیاسی و دیپلماتیک است از این امر معاف گردیده و جامعه ورزش که ماهیت حرفه‌ای آن ورزشی و رقابتی‌ست ملزم به این امر گردیده است. شناگر ایرانی در المپیک پکن به دلیل حضور یک اسرائیلی در خط هفت مسابقه موظف به رعایت عدم شرکت در رقابت گردید اما دییلمات‌ها نظام از بدو انقلاب تاکنون در نشست‌ها و کنفرانس‌ها و همچنین سازمان‌های بین‌المللی که نمایندگان رژیم غاصب اسرائیل در همان جلسه حضور دارد معاف از ترک جلسه گردیده‌اند!!!
در سازمان ملل متّحد و دیگر سازمان‌های بین‌المللی نمایندگان دول مختلف از جمله ایران و اسرائیل گردهم می‌آیند و قطعنامه‌ها تصویب می‌کنند و به مفاد آن متعهّد می‌گردند. در پروسه تصویب بخشی از معاهدات چندجانبه بین‌المللی که اسرائیل هم عضو آن است مفاد کنوانسیون در کشورمان مطابق ماده ۹ قانون مدنی در حکم قانون لازم‌الاجرا نیز می‌گردد. آیا تاکنون شنیده‌اید دیپلمات، سفیر یا نماینده‌ای به دلیل حضور طرف اسرائیل در یک نشست تخصّصی یا سیاسی به تهران خوانده شود و توبیخ گردد و یا از معاهده چند جانبه‌ای به دلیل حضور اسرائیل خارج شویم.
شاید گفته شود این امر در عرصه سیاست و کشور داری امکان پذیر نیست و به معنی خروج از جامعه بین‌المللی است. استدلالی صحیح که نگارنده با آن موافق است امّا سؤال این است چرا با ورزش چنین می‌کنید.
یقین داشته باشید تداوم این امر در عرصه ورزش هم در آینده نزدیک امکان‌پذیر نخواهد بود چراکه عدم رعایت رقابت جونمردانه و دخالت سیاست در ورزش موجب محرومیت کشورمان خواهد شد.
نقد رفتارهای ظالمانه دولت اسرائیل با مردم فلسطین، محکومیت غصب نامشروع و ظلم‌های آشکار آنان و حمایت از مظلوم در هرکجای دنیا وظیفه هر انسانی آزاده‌ای‌ست امّا تسرّی این امر به ورزش و اتّخاذ سیاست یک بام و دو هوا برای جامعه پرسشگر امروز قابل قبول نبوده و نخواهد بود.
باید ببازی
۶ آذر ۱۳۹۶