فارست‌گامپ صدایش می‌کردیم. چون هر روز صبح چند ساعت آرام و مداوم در هواخوری بند چهار اوین می‌دوید. زندانی نمونه‌ای بود: خوش‌رو، خوره‌ی کتاب، ایران‌دوست، خوش‌روحیه، سالم‌خوار، دست‌وپابه‌خیر، آزاد از عواطف منفی و کینه نسبت به بازداشت‌کنندگانش و یک هم‌صبحت عالی برای پیاده‌روی‌ها در هواخوریِ بند. از زرتشتیان ایرانی-آمریکایی که چند سال پیش به عشق ایران برگشت، عاشق آفرین نیساری شد، ازدواج کرد، با همسرش سرگرم مدیریت گالری موفق «آن» و کارآفرینی فرهنگی شد و حین پس گرفتنِ قانونیِ برخی زمین‌های پدرش از برخی نهادها بازداشت شد و دو سال زندان کشید. دیروز آزاد شد، با قید وثیقه. همسرش نیز. هم‌زمان با بازگشت سپنتا نیک‌نام، نماینده‌ی خوش‌نام زرتشتی مردم یزد به شورای شهر یزد با تصویب اکثر اعضای اصولگرا و میانه‌روی مجمع تشخیص مصلحت نظام.
دوست دارم هم‌زمانی بازگشت یک نماینده زرتشتی به شورای شهر و آزادی یک زرتشتی دوتابعیتی را تصادفی نبینم. برای تقویت ایران این دو اتفاق نمادین دقیقا همان‌چیزی است که به تداومش نیاز داریم: شمولگراترکردن نهادهای سیاسی و باز کردن آغوش کشور به روی همه‌ی ایرانیان داخل و خارج ایران. امید که این گام نمادین اولیه با گام‌های بلندتر ادامه پیدا کند. شورای روسای قوا اکنون واجد اختیارات کافی برای تداوم این گام‌هاست: آزادی سایر دوتابعیتی‌های ایران‌دوست، فعالان خوش‌نام محیط زیست، دانشجویان، دراویش و زندانیان سیاسی و رفع حصرهای خانگی و رسانه‌ای. درخواست رئيس جمهور از شورای روسای قوا برای این آزادی‌ها لازمه‌ی شعارهایی است که می‌دهد و می‌تواند هوای تازه‌ای به سپهر عمومی در ایران بدمد.
امسال در جشنواره فیلم فجر، سیمرغ بهترین فیلم از نگاه ملی به «سرو زیر آب» تعلق گرفت که داستان یک شهید مفقودالاثر زرتشتی است. بازگشت سپنتا به شورا و آزادی کارن تقارن مبارکی با اکران این فیلم است. مقاومت ملی در برابر جبهه‌ی ایران‌ستیزان با شمولگراتر شدن سیاست رسمی و عرصه‌ی کوشش‌های مدنی و استفاده از توان طیف گسترده‌تری از ایرانیان داخل و خارج از کشور کارساز می‌شود.